Belfeld: “De Maas, de parlevinker en mijn werk: dat was mijn leven”
Water. Daar draait het leven van Wim van Hooren (70) om. Hij woont nog altijd in zijn geboortehuis in Belfeld, direct aan de Maas. Bovendien was hij 44 jaar parlevinker, de laatste in Nederland. Hij bevoorraadde talloze schepen in de beroepsvaart met alle verse producten die ze nodig hadden. Bij hoogwater houdt hij nog altijd de waterstanden bij en hij kan precies voorspellen wat de Maas gaat doen. “Ik zou het water niet kunnen missen.”
Op zijn zestiende ging Wim bij zijn ouders op de parlevinker ‘Time is Money’ aan de slag. “Dat beviel me meteen uitstekend”, vertelt Wim. “In mijn topdagen bevoorraadde ik tweehonderd schepen per dag en de contacten met schippers en sluismeesters vond ik geweldig. Elke dag was ik van zes uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds op het water. En als ze me ’s nachts nodig hadden, dan voer ik ook uit. Het grootste deel van mijn leven bracht ik op de Maas door.” Sinds zijn pensioen in 2008 is zijn boot in bruikleen van Museumwerf Vreeswijk, maar Wim neemt de parlevinker nog regelmatig mee naar bootevenementen. Daar pakt hij zijn oude beroep weer op. Die dagen zijn een mooie reünie met oude klanten, die Wim jarenlang van verse producten voorzag. “Vanuit mijn woonkamer zie ik die schippers ook regelmatig voorbij varen. Dan ren ik altijd even naar buiten om te zwaaien.”
Luchtfoto Belfeld
Waterstanden zijn het evangelie
De waterstanden waren de basis van Wims’ werk. Bij gewone waterstand moesten de schepen door de sluis geleid worden. “Dat zorgde voor oponthoud en dan hadden de schippers tijd om bij mij te kopen”, zegt hij. “Als het hoogwater was, had ik minder voorraad nodig. Dan voeren ze zo door.” Bij hoogwater houdt Wim nog steeds de waterstanden bij. Hij heeft oude, vergeelde boeken van Rijkswaterstaat, waarin tientallen jaren de stand zorgvuldig met de hand is bijgehouden. “Die boeken zijn mijn evangelie”, zegt Wim. “Aan de hand daarvan kan ik voorspellen wat de Maas gaat doen. Als het water bij Borgharen een bepaalde stand heeft, dan weet ik waar Belfeld mee te maken krijgt.”
Zelf het huis onder water zetten
Wim heeft veel ervaring met hoogwater. Hij woont al zijn hele leven in het huis dat zijn vader in 1946 bouwde, pal aan de Maas. In 1993 zette de rivier het huis een halve meter onder water, in 1995 deed Wim dat zelf. “We probeerden dagen om de Maas buiten te houden met zandzakken en pompen”, zegt Wim. “Tot we zagen dat we het gingen verliezen. We wisten dat het vieze rivierwater onze nieuwe vloer zou verpesten. Toen hebben we ons huis zelf onder water gezet met schoon water. Door de tegendruk van dat water bleef de Maas buiten. Het werkte, want uiteindelijk hadden wij bijna geen schade.
De Maas is een kameraad
Het huis van Wim en zijn vrouw ligt boven de Maas en het uitzicht over het water is prachtig. “Maar Waterschap Limburg zegt dat de kademuur voor ons huis niet meer voldoende bescherming biedt”, zegt Wim. “Er moet een nieuwe, hogere muur komen. Ik moet er niet aan denken, want dan zijn we ons uitzicht kwijt. De plannen staan nog niet vast, dus ik wil graag met het waterschap praten over andere opties. Losse schotten of een glazen wand bijvoorbeeld. De Maas is al zeventig jaar mijn kameraad en ik zou het heel erg vinden als een metershoge muur mij en de rivier zou scheiden. Ik heb liever een week water in mijn huis dan twintig jaar leven tussen muren.”